پادشاه لباس ندارد

این نقد برای اولین بار در خبرگزاری میزان منتشر شدو البته بعدا بسرع ت با دخلل تصرفها در سایتهای دیگر منعکس شد . قسمتهایی از آن را بخوانید

اگر این روز‌ها سری به صف های بلند و کوتاه بلیط جشنواره بزنید، با طیف مشخصی از مخاطبان مواجه می شوید که دیدن فیلم پالتوشتری ممکن است به مذاق آن‌ها خوش نیاید. پالتو شتری یک فیلم فوق العاده نیست بلکه بیشتر یک اثر متفاوت و تامل برانگیز است که تماشای آن به تجربه اش می ارزد. این فیلم یک کمدی روشنفکرانه و انتقادی است که جای آن سال ها در سینمای ایران خالی بود.

اثری که مشابه آن را می توان در آثار وودی آلن دید. مقایسه پالتو شتری با آثار وودی آلن قیاسی است مع الفارق، ولی می تواند مقدمه خوبی باشد برای ادامه آثاری از این دست.

پالتو شتری پیکان انتقادش را به سمت طبقه متوسط شبه روشنفکر گرفته است، طبقه ای که در طول چند دهه گذشته جایگاه خاصی را در رخداد‌های فرهنگی و سیاسی جامعه به خود اختصاص داده است. این طبقه خاص برای تماشای این فیلم خاص در سالن سینما، باید دل و جرئت به خرج بدهد، ولی دل و جرئت مهدی علی میرزایی، نویسنده و کارگردان پالتو شتری برای ساخت این فیلم باید به مراتب بیشتر باشد، زیرا او با ساخت این فیلم در عمل، در جایگاه همان پسربچه ای قرار گرفته که فریاد زد: «پادشاه که لباس نداره»

مهدی علی میرزایی فیلمی متوسط و با ارفاق، متوسط رو به خوب را ساخته، که بر اساس سوژه ای جذاب و دوست داشتنی شکل گرفته است.

این فیلم قصه یک جوان معمولی، آزاد اندیش، ساختارشکن، ولی باهوش است که برای رسیدن به یک موقعیت خوب مجبور می¬شود با بهترین دوستش درگیر شود، که یک دانشجوی فلسفه از خود راضی است.

شخصیت پردازی خوب یا به عبارت بهتر شخصیت سازی خوب و دیالوگ های شیرین و حساب شده، نقطه قوت فیلمنامه است. شوخی ها، ظریف و حساب شده طراحی شده اند.

نویسنده فیلمنامه تلاش کرده برای خنداندن مخاطبش، از کمدی موقعیت استفاده کند، ولی با اینحال تعداد شوخی های کلامی بر موقعیت های کمدی قصه اش می چربد.

این فیلم اثری متفاوت در سینمای ایران است. مهدی علی میرزایی با شجاعت به سراغ نقد طبقه ای رفته که خود همیشه در خط مقدم نقد همه چیز قرار دارد.

نقد کردن کسانی که خود را متخصص نقد هر پدیده ای می پندارند، ظرافت و دقت زیادی را می طلبد که کارگردان و نویسنده این اثر تا حدودی توانسته از عهده این امر بربیاید.